کد مطلب:28874 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:120
دشمنتان بی پدر باد! با یاری تان و جهادتان در راه حقّ خود، منتظر چه هستید؟ مرگ یا ذلّت؟ به خدا سوگند، اگر روز مرگم فرا رسد - كه البتّه خواهد آمد -، میان من و شما در حالی جدایی خواهد انداخت كه از با شما بودن بیزارم و با شما اندك و تنهایم! خدا خیرتان دهد! آیا دینی نیست كه شما را گرد آورد؟ یا غیرتی نیست كه شما را آماده سازد؟ آیا شگفت نیست كه معاویه، جفا كاران فرو مایه را فرا می خوانَد و بی آن كه كمك و بخششی به آنان كند، پیروی اش می كنند، و من شما را كه بازماندگان اسلام و باقی مانده مردمید با بخشش و عطا به یاری فرا می خوانم و از دور و بر من پراكنده می شوید و با من مخالفت می كنید؟! از فرمان من نه خشنودی برمی آید، تا آن را بپسندید و نه خشمی كه بر محور آن جمع شوید. محبوب ترین چیزی كه دیدارش كنم، درنظر من مرگ است. قرآن را به شما آموخته ام و با برهان و دلیل بر شما حكم رانده ام و آنچه را نمی شناختید، یادتان دادم و آنچه در كامتان تلخ بود، گوارایتان ساختم. اگر كور بود، می دید. اگر خواب بود، بیدار می گشت و چه خدانشناسند قومی كه پیشوایشان معاویه است و آموزگارشان پسر نابغه (عمرو عاص)!».[1].
2869. امام علی علیه السلام - در خطبه ای در نكوهش یاران نافرمان خویش -: «خدا را ستایش می كنم در هر امری كه حُكم كرد و هر كاری كه مقدّر نمود و بر این كه مرا مبتلا به شما كرد، ای گروهی كه هرگاه فرمان دادم، اطاعت نكردید و چون خواندم، پاسخ ندادید، اگر شما را مهلت دادند، به لاف زنی پرداختید و اگر به جنگتان آمدند سستی نشان دادید و اگر مردم بر محور یك پیشوا گِرد آمدند، زخمِ زبان زدید و ا گر به سختی گرفتار شدید، بازپس رفتید!